Gas!

Op 12 november weer een loopgraversdagje gehad. Het was echt loopgraversweer, regen dus. Eerst naar Arras, naar Carrière Wellington. De quarries met geschakelde tunnels waar voor de aanval van 9 april 1917 24.000 Britse soldaten in afwachting waren voor de verrassingsaanval. Rondleiding gehad van "alo alo" meisje. In winkeltje mooi boek over archeologie van de WO I gekocht.

Op naar het slagveld. Dat begon niet erg soepel, we stonden al snel vast in de mud en een paar potige vriendelijke Britten hielpen ons er uit duwen. Daarna door een veld gelopen bij Houdain Lane cem naar Battery Alley. Vanuit Google Earth zie je daar loopgraafsporen lopen. Helaas niet vanaf de grond. Erg jammer. Door Battery Alley gelopen waar je afdrukken ziet staan in het talud waar artilleriestukken hebben gestaan.

In de velden in de buurt liggen een aantal bunker-veldjes bij elkaar. Eén ervan diende als opslagplaats voor lege granaten. Er lagen er wel meer dan honderd. De vele bunkers maakten deel uit van de Hindenburglinie. O.a. in Bullecourt nog het Aussie mem bezocht. Al rijdend langs een van de vele kerkhoven zagen we een rijtje live granaten te liggen, klaar om opgehaald te worden. Die geel gemarkeerde is een gasgranaat. In 2010!

De loopgravers het Kaki Chums Christmas truce mem in Ploegsteert wood laten zien en daarna weer lekker eten in Ieper. In de Kolle Bloeme in gesprek gekomen met een ouder Brits echtpaar. Erg leuk en hij wilde ons per sé een rondje geven. Pas de probleme. Het was weer een mooi, nat en modderig dagje.

Christmas truce Ploegsteert Wood

Een opmerkelijk moment in WO I was het kerstbestand in december 1914 op sommige plaatsen op het westelijk front. Er werd zelfs gevoetbald. Een van die plaatsen was Ploegsteert Wood. Hier is in 1999 een kruis opgericht ter nagedachtenis aan dit kerstbestand. Wat het mooi en persoonlijk maakt zijn de voetballen die bij het kruis neergelegd zijn en de mini kerstboompjes. Ook is er een mooie plaquette met tekening van de toenmalige situatie, o.a. waar de ontmoeting met Frightful Fritz en Hateful Heinrich heeft plaatsgevonden. In het achterliggende Ploegsteert Wood vind je nog een aantal cemeteries en bunkers. Enkele bunkers zijn bijna niet meer terug te vinden, maar ze liggen er nog wel.

Vandaag ook nog naar Fromelles geweest. De cirkel is rond. Van de ontdekking van het massagraf in mei 2008, de plaquette ter nagedachtenis op de vindplaats, tot de opgravingen in de grote witte tent met foto-expositie voor de nieuwsgierge mens en tot het in juli 2010 openstellen van de nieuwe begraafplaats, Pheasant Wood. Dat maak je nooit meer mee, een nieuwe begraafplaats voor overleden soldaten uit een oorlog van bijna 100 jaar geleden.

Via de Ziegler-bunker Bremen redoubt gaan zoeken. Helaas, door de steengroeve en klei-afgraving gebaggerd maar niets meer te vinden. Wel een paar enorme bommen langs de kant zien liggen. O.a. een vliegtuigbom met "vleugels". In Houthulst de Belgische begraafplaats (inclusief enkele Italianen)bezocht. Helaas was het niet mogelijk de DOVO te bezoeken, waar de live munitie tot ontploffing wordt gebracht en waar het gifgas uit de bommen gehaald wordt. Tenslotte nog een Franse begraafplaats bij Potijze bezocht.

Wederom een mooi en vermoeiend dagje. Na een verdiend Hommel biertje en een rundersteak weer naar huis gesjouwd.

Historische kranten

Wil je nu écht iets meer weten over de eerste wereldoorlog: kranten.kb.nl

Berichtgeving zonder de wetenschap achteraf zoals wij die hebben. Voor amateur historici onder ons een nieuwe schatkist die open gaat.

Maar de kranten gaan terug tot 1618, dusse.... de 80-jarige oorlog, het rampjaar 1672, Napoleon, Thorbecke, 2e wereldoorlog (kijken hoe de kranten onder de censuur veranderen), maar bijvoorbeeld ook de WK finale 1974.

Daar gaan nog heel wat uurtjes op rondgebracht worden.

Loopgravers in spé, 18 april 2010

Voor Emma's spreekbeurt over de Eerste Wereldoorlog zijn Emma, Biko en ik naar Ieper en omgeving geweest. Erg leuk hoor, en ook heel anders dan met de grote loopgravers. Na een lange autorit even een boterhammetje op de Grote Markt gegeten en om 10.0u gelijk het In Flanders Fields ingedoken. Kids waren erg onder de indruk, vooral van de levens van de verschillende personen die je kunt volgen door het hele museum heen. Na het museum eerst even de verrassing voor het thuisfront aangeschaft: bonbonnetjes. Ook voor tante Suus natuurlijk. Daarna naar Hill 62. Behalve de dikke museumdirecteur waren ook de loopgraven erg interessant. Ze hebben hem helemaal uitgelopen en ook de oude, versleten bomen uit 1918 gezien die met staaldraad aan elkaar gehouden worden en versierd zijn met kruisjes.

Daarna lekker gegeten bij RE Grave. Was er zelf nog nooit geweest. In t-shirtje onder het heerlijke zonnetje gegeten. Ook interessant: Hill 60, bovenop de bunker. Daarnaast nog Kruisstraat (bommen), Bayern Wald (Hitler en bommen), Tyne Cot (bom en .... uit het nestje gevallen vogeltje van 1 dag oud). Nog gezocht naar Ziegler bunker maar helaas niet gevonden. De tomtom had het begeven in Verdun en nu moest ik zelf kaartlezen en rijden, slechte combinatie.

Uiteindelijk weer lekker eten in de Kolle Bloeme. Voor iedereen een leuk en vermoeiend dagje. Laat thuis en morgen vroeg weer op, school. Daarom Last Post niet meer afgewacht. Had de indruk dat de kids ook wel genoeg gehad hadden. Goed is goed.

En nu...de spreekbeurt maken!

Verdun

Verdun, 2 dagen met hoogtepunten. Ongelofelijk. Als je die kilometers pokdalige grond ziet wordt je er stil van. Wat moet het daar ooit gespookt hebben dat het land nu nog deze littekens draagt!
Bois des Caures, Tranchees des Baionettes, Ossuarium, fort Douaumont, Fleury, fort Souville. Dat was slechts dag 1. Mort Homme, Cote 304, la Butte des Vauquois, Memorial, fort Vaux. Dag 2.
De vochtige koude gangen in de forten. Als ratten in de val. De hoeveelheid beton, de hoeveelheid staal. De loopgraven, de bunkers, en nogmaals, de enorme verwoesting van het land. De tunnels, Gallwitz tunnel gezocht en gevonden. Helaas dichtgemetseld. Struinen over de slagvelden van de Mort Homme, fort Souville en fort Vaux. De steile onneembare hellingen, genomen. Na onnoemelijk leed. De Butte des Vauquois gaat het voorstellingsvermogen te boven, een hele bergtop weggebombardeerd. 2 legers op nog geen 50 meter van elkaar verwijderd. Tunnels graven, mijnen leggen en we beginnen weer van voor af aan. De botten in het knekelhuis, het uitzicht over de slagvelden vanaf het Ossuarium en de forten.
Om stil van te worden.
Maar ook het diner in Verdun, simpel en lekker. De ontmoeting met de Nederlandse fortenjagers en het biertje drinken in het biercafé. 's Avonds slappe klets op de hotelkamer, of lekker in het zonnetje bij fort Vaux rondhangen (na gedane arbeid). 2 dagen lekker weer en genieten maar. Nog geen massa toerisme vanwege het vroege seizoen. Maar ook 200 kilometer omrijden, kapotte tomtom, kapotte gsm, it's all in the game. Hoogtepunt, als je daarvan kunt spreken, was voor mij La Butte des Vauquois. Ga 't zien en je begrijpt waarom.
Volgend jaar weer Verdun, de verlaten forten...full trench gear, lampen (goeie dan), touwen, portofonen.